شرکت تجاری از طریق همکاری دو یا چند نفر با هدف بردن سود و شرکت در زیان ایجاد می شود(نه اینکه مالی به صورت مشاع درآید.بلکه مال مشاع شده جهت کارهای تجاری به کار گرفته شده و سودی از آن حاصل شود). ثبت شرکت شریک باید با گذاشتن سرمایه،در اداره شرکت و سود و زیان سهیم باشد.البته صرف همکاری برای تشکیل شرکت کافی نیست.همکاری خود متضمن وجود دو عنصر است:

الف)چند نفر به عنوان شریک باشند.
در متون حقوقی ایران برای اینکه شرکت تجاری وجود داشته باشد،باید حداقل دو نفر با هم توافق کنند.برای تشکیل بعضی از شرکت ها نیز حضور حداقل سه نفر ضروری است.مانند شرکت های سهامی خاص.اما در اروپا یک نفر هم می تواند تشکیل شرکت دهد.(شرکت های تک شریک)
در ایران،به استثناء دولت،می توان به موجب قانون کار شرکت های تک شریک ایجاد کرد.در این گونه شرکت ها،مالکیت مشاع وجود ندارد.مثل شرکت ملی نفت ایران که تنها شریک آن دولت است.این شرکت ها،مانند شرکت های خصوصی اداره می شوند و دارای مجمع عمومی و هیات مدیره هستند.
ب)اموالی را به عنوان آورده به شرکت بیاورند.
لازمه همکاری شرکاء آوردن حصه است."حصه"قسمتی از سرمایه اولیه شرکت است که در مجموع توسط هر یک از شرکاء تامین می شود.اصطلاحاَ حصه را "آورده" می گویند.
بنابراین،سرمایه اولیه شرکت مجموعه آورده های شرکاء است.

• انواع آورده:

1-آورده ی نقدی مانند پول نقد
2-آورده ی غیرنقدی مانند مال مادی(خانه و زمین)،مال معنوی(صنعت،هنر،کار)،آورده ارزی
مال مادی:
این گروه آورده دارای ارزش مالی هستند.مالی که آورده می شود توسط کارشناسان تقویم می شود و ارزش آن به پول تعیین می گردد.ممکن است تمام سرمایه شرکتی(به غیر از شرکت های سهامی عام) مال مادی باشد و پول نباشد.در این صورت برای تامین پول می تواند قرض بگیرد یا مال خود را بفروشد.
البته مال به قیمت کمتر از کارشناسی می تواند تقویم شود ولی بیشتر از آن نمی شود.در شرکت سهامی عام،تمام سرمایه باید توسط اشخاصی تعهد شود در غیر این صورت شرکت تشکیل نمی شود.حتی مجمع عمومی موسس که متشکل از موسسین اولیه و پذیره نویسان هستند،نیز حق کاهش سرمایه اولیه را ندارد.
در شرکت های غیر سهامی،خود شرکاء می توانند اموال را تقویم کنند،اما اگر مشخص شود که در این خصوص تقلب شده است،افراد ذیربط می توانند تحت پیگرد قانونی قرار بگیرند.
مال معنوی:
به مالی گفته می شود که ارزش مالی دارد ولی قابل لمس نیست،مانند حقوقی که در هر حال حاضر در جوامع مدرن بسیار شایع است،مانند حق اختراع،حق اکتشاف،دانش فنی،تکنولوژی،اسناد و مدارک و سرقفلی و ...که این اموال نیز می بایست مورد تقدیم قرار گیرد.
صنعت:این سرمایه هیچ گاه در ترازنامه وارد نمی شود،زیرا از نظر حسابداری معادل صفر است،اما باید تقویم شود.برای این کار مدت شرکت را در نظر گرفته،ارزش کار و هنر در مدت مورد نظر ارزیابی کرده و به عنوان سرمایه شریک منظور می کنند.
شریکی که آورده او صنعت است اگر:
1-شرکت منحل شود از سرمایه و اموال شرکت چیزی به او تعلق نمی گیرد.
2-شرکت ضرر کند،از آورده او چیزی گرفته نمی شود و بستانکاران نمی توانند جهت وصول مطالبات خود به او مراجعه کنند.
لازم به ذکر است امور غیرقانونی مانند نفوذ به عنوان آورده تلقی نمی شود.
در سیستم حقوقی فرانسه ذکر شده،شرکت هایی که در آن ها مسوولیت شرکاء محدود به آورده آن ها است،قرار دادن صنعت به عنوان آورده و سرمایه ممنوع می باشد.(چون صنعت قابل تبدیل به سرمایه برای بستانکاران نیست).ولی در شرکت هایی مانند شرکت تضامنی اشکال ندارد،زیرا در شرکت های تضامنی علاوه بر دارایی شرکت،دارایی خود شرکاء هم شامل می شود و شرکاء هر کدام به تنهایی ضامن پرداخت طلب طلب کاران می باشند.
در حقوق ایران،قانون گذار علی الاصول در این خصوص منعی نکرده،اما در عمل چنین چیزی وجود ندارد وصنعت به عنوان سرمایه تاکنون وارد نشده است.
کسی که سرمایه صنعتی می آورد در دارایی های اضافه بر سرمایه شریک است،زیرا میزان و درصد سرمایه مبنای تعیین سودی است که نصیب شرکاء می شود.